22. søndag efter Trinitatis
Overvejelse: Hvem er størst i Guds rige??
(dds 1292-93)
Salmer 12 Min sjæl du Herren love
656 Ængstede hjerte (Mel C. F. Viborg 1878)
697 Herre jeg vil gerne takke (mel. Meiningen 1693)
— —
674 Sov sødt barnlille
Altergang 467 v. 7 Så tit vi mødes ved dit bord
31 Til himlene rækker
(Tekster: Es: Vi kan føle os svigtet men Gud glemmer os aldrig – Ef: Glæd Guds Ånd gennem omsorg – Matt: Vær hos Gud som et barn er hos sine forældre; afhængigt og trofast ærende)
****
Bøn: Gud Helligånd, lær os sand ydmyghed, så Gud æres og ophøjes
Amen
****
Matt.18;1-14
****
Tekststykket fra Matthæus, vi lige har lyttet til, er bundet sammen med vigtige elementer både forud for og bagefter.
Hvem er størst i Guds rige?
Peter, Jakob og Johannes havde kort for inden fået specialundervisning. De var blevet taget til side af Jesus og han førte dem op på et bjerg. Her mødte de Moses og Elias – og i en forklaret skikkelse talte Jesus med disse store personligheder (Matt.17;1-8). Derefter var de kommet tilbage til de øvrige 9 disciple, som følte sig ydmyget, fordi de ikke kunne helbrede en dreng, der var besat (Matt.17;19-21). For nogle måneder siden havde Jesus jo sendt disciplene ud med bemyndigelse til at helbrede og uddrive onde ånder (Matt.10;1ff).
Hvorfor denne forskelsbehandling. Hvorfor dette hierarki? Ja, hvem af dem skulle have mest at sige, mest i løn? – ja, hvem var størst?
Den største i Guds rige er den, der lader Gud have myndigheden og magten (Matt.17;21). Vi skal være som umyndige børn. Se, børn var på Jesu tid ikke guldklumper, der blev curlet for, de var umyndig arbejdskraft. Vi skal ydmyge os og blive som børn. Børn der i sig selv er umyndige, men som kan bemyndiges til at udføre opgaver.
Jesus kaldte et lille barn til sig og brugte det som eksempel på, hvem der er størst. Det umyndige barn peger Jesus på både i forhold til disciplenes magtkamp, men også lige efter at han har annonceret sin egen død – hvor han forkastes af de myndige leder i Jerusalem.
Den største i himmeriget er ikke en mand, det er heller ikke en krøbling, det er ikke en teologisk leder og ej heller en discipel, men det er enhver, som vil ydmyge sig og blive som et barn. Her er det vigtigt at fastholde at børn ikke er ydmyge, det ligger slet ikke til børn, men vi skal ydmyge os og tage barnet status på os overfor Gud. I himmeriget er vi Guds børn, aldrig Guds voksen – det er trygt og godt at vide, men det betyder også, at det er Gud, der har myndigheden og magten, ikke os.
Så lader Jesus det lille barn løbe afsted til sin leg og vender så blikket fra barnet til menigheden, os kristne – os der tror (Matt.18;6) og hvordan vi skal være overfor hinanden. ’En af disse mine mindste’ er ikke en beskrivelse af barnet (det er løbet afsted for at lege). Det er hierarkiet i menigheden, hvor nogen er sat til at vogte, lede og andre skal ledes. Her må vi ikke bringe til fald, lede nogen væk fra Jesus.
Hvis din hånd udfører gerninger, der fører dig eller andre til fald, så stop med at gøre det. Skær den handling af.
Hvis din fod fører dig steder hen, som bringer dig eller andre til fald, så gå i en anden retning. Skær den vej væk.
Hvis dit øje har set et lys, som vildleder dig eller andre, så se et andet sted hen. Riv det forkerte ud af dit synsfelt.
For det er bedre at komme i himlen uden at have prøvet alt, hvad denne verden byder på, end at have prøvet det meste og så miste evigheden sammen med Jesus.
Vi skal være villige til at give afsavn!
Med lignelsen om det forsvundne får tænker vi mest på Jesus, som den gode hyrde, der leder efter det bortkomne får. Men lignelsen er her fortalt midt i en beskrivelse af menighedens ansvar for hinanden. Lige forud for handlede det om, at vi ikke må bringe til fald, ikke må lede nogen væk fra Jesus. Og lige efter tager Jesus fat i vort ansvar over for den, der synder. Vi skal hjælpe vedkommen på ret køl – tilbage til Jesus (Matt.18;15-20). Lignelsen passer perfekt til Jesus, som er kommet for at opsøge og frelse det fortabte, men den har også appel til os, der af Jesus er bemyndiget til at tage vare på hinanden: Vi må ikke vildlede nogen og hvis de er på afveje, skal vi lede dem tilbage til Jesus.
Her skal vi ikke være uforstandige børn, men vise, umyndige børn. I Guds menighed har vi derfor brug for hinanden, så vi som Guds umyndige børn med Guds myndighed og visdom kan holde hinanden fast til Gud.
Hvem er størst i Guds rige?
Det er ikke barnet, men den som ydmyger sig og ladet Gud bestemme, lader Gud have myndigheden.
Og som et barn lader vor Himmelske Far bestemme også selvom, vi ikke er enige i beslutningen.
Og som et barn tager imod alt det, vor Himmelske Far giver os og ære ham derfor.
Ja, ’sov sødt barnlille! Lig rolig og stille, og nyn på det navn med nåden i favn, al jorden til salighed givet!
Nyn: Jesus er min, så favr og så fin, min Jesus er lyset og livet!
Amen
****
Matt.17;1-8 – Jesus i sin himmelglans med Moses og Elias
Matt.17;9-13 – Johannes døberen i Elias’ sted
Matt.17;14-18 – Helbredelsen af en syg dreng
Matt.17;19-21 – Lad helbredelserne være Guds
Matt.17;22-23 – Jesus bekendtgør sin død og opstandelse
Matt.17;24-27 – Tempelskat og en problemstilling
Matt.18;1-5 – I Guds rige skal vi være som umyndige børn
Matt.18;6-11 – Vi må ikke bringe et af Guds ”umyndige børn” til fald
Matt.18;12-14 – Guds glæde over at finde den vildfarne
Matt.18;15-20 – Vort ansvar overfor hinanden i menigheden
Matt.18;21-22 – Hvor mange gange skal vi tilgive?
Matt.18;23-35 – Lignelsen om den gældbundne tjener
****
Fordybelse, bøn og anfægtelse (Meditatio, oratio, tentatio – Luther)
21. søndag efter Trinitatis
Overvejelse: Årsagssammenhæng – fra ulykke tilbage til skyld!??
(dds 1282-83)
Salmer 732 Dybt hælder året (mel. J Crüger 1653)
374 Herre Jesus stærk og mild
— —
487 Nu fryde sig hver kristen mand (Mel. L. Lunderskov)
Altergang 467 v. 7 Så tit vi mødes ved dit bord
523 Min nåde er dig nok (Mel. A. Winding 1861)
(Tekster: Ez: Fejl begået af fædre, skal ikke belaste børnene – Åb: Den svage menighed der dog holder fast ved Jesus – Luk: Gud ønsker omvendelse ikke død)
****
Bøn: Jesus lad alle sammenligninger falde, så vi alene står ansigt til ansigt med dig, vendt mod dig – for du er langmodig og nådig. Så kan vi leve frigjort, åbent, fredfyldt.
Amen
****
Luk.13;1-9
****
Er Ukrainerne større syndere end andre, fordi der er krig i deres land?
Er Sydstats Amerikanere dårlige mennesker, fordi de bliver udsat for tropestorme?
Er galilæerne, hvis blod blev blandet med offerdyrets blod, større syndere end andre?
Er de, der går i kirke, større syndere end alle andre?
Er den, der bander, et dårligere menneske end alle andre?
Kan I huske, hvad Jesus sagde om de 18, der blev dræbt under tårnet i Siloa? Er de mere skyldige end alle andre i Jerusalem? – hvad var det, Jesus sagde der?
– Nej, sagde Jesus – og hvad tilføjede han så??
han tilføjede: ”Hvis I ikke omvender jer, skal I alle omkomme ligesom de”
Omvendelse
Det skal vi sætte fokus på – men inden vi gør det, skal vi lige vende lignelsen, Jesus fortalte efter disse dramatiske udsagn. For vi skal jo vide, hvad vi vender os om imod!!
Et figentræ der år efter år ikke har båret frugt.
Kassabelt!! vil enhver haveejer tænke. Men gartneren ville give det en chance til!!
Lignelsen handler ikke om figentræer. Den handler om galilæere og borgere i Jerusalem – og os! Og den handler om Gud, der i sin retfærdighed kan fælde dom over os, men som i sin nåde, i Jesus, giver en chance mere. Er tålmodig, langmodig. I håbet om at vi må bære frugt – Guds frugt. Jo, Gud er god!
Desværre er vi hurtige til på Guds vegne at fælde dom over andre – og os selv. Årsagerne hertil kan være mange, men det vigtige at bide fast i er, at Gud give en chance mere – Gud er nådig. Han håber, vi vil vende os til ham – omvende os.
Er vi parat til at omvende os?
Hvis ikke – ja, hvad var det nu, Jesus sagde?
Hvis ikke, så vil vi omkomme lige som de 18 og som Galilæerne.
Er det en trussel?
Nej, det er det ikke, selvom vi måske kan føle det sådan. Det er derimod en vigtig konstatering af, at søger vi ikke Gud af hele vort hjerte, sjæl og sind, så vil det ende med døden. – – – Og vi kan ikke sige, at vi ikke har fået det at vide, for vi har jo lige hørt det.
(til sammenligning: Er det en trussel at fortælle vore børn, at de ikke må spille fodbold på motorvejen? Nej, det er en omsorgsfuld advarsel om, at det har dødelige konsekvenser.)
Gud er tålmodig, langmodig – ja, nådig og giver os en chance til. Han véd, vi er i live. Han véd, at vi kan bære frugt. Derfor vil han gøde og pleje os, så frugten kommer. Det er ham, vi skal omvende os til.
Det er ikke et spørgsmål om mere eller mindre syndig/skyldig
Men det er en selvbesindelse på, om vi – også i dag – har vendt os til Jesus. Om vi – også i dag – bærer frugter, der er Gud til behag.
Og lige så snart vi nævner ’at bære frugt’, så tænker vi på: Hvad skal jeg gøre!!! – og et gerningernes pres lægger sig ned over os.
Lad os skyndsomst lægge det til side og holde fast i, at Jesus opfordrer os til at vende os mod ham – omvende os. Det er omvendelsen der er vigtigt og gennem den kommer vi til at bære frugt.
Vende os mod ham, så vi ser stadig mere og mere af ham. Som et venskab, hvor man ønsker at lære hinanden bedre og bedre at kende.
Vende os mod ham, så vi vort blik flyttes fra os selv, fra vores gerninger eller mangel på samme. I os selv ser vi mange ting, men ikke nødvendigvis Jesus. Måske ser vi, at vi ikke er så slemme som de andre eller vi ser, at vi ikke slår til, at vi fejler i stort set alt eller vi ser, at det går fint – vi ser en masse i os selv. Men vi skal vende os om og se på Jesus, som véd, at vi alle er ulydige/fejler, og selv med denne viden ønsker han at give os en chance til, være vor frelser.
Vende os mod Jesus, så vi møder dagen i dag gennem ham.
Vende os mod Jesus, så vi ser vor næste gennem Jesu øjne
Vende os mod Jesus, så vi vil lade ham bære os – og så vi lever hver en dag, hvert minut, ud af hans barmhjertighed. Det er ikke os, der skal præstere barmhjertighed, men vi skal udleve Jesu barmhjertighed mod vor næste og os selv.
Og når vi er vendt mod Jesus, så vil vore gerninger – ligegyldigt hvilken format de har – være Gud til ære, for frugten er; at leve Jesus nær. Som det udtrykkes i en gammeltestamentlig salme: At være Gud nær er min lykke (Sl.78;28) og tage min tilflugt til ham, så jeg kan fortælle om alle hans gerninger – ikke mine gerninger.
Da bærer vi frugt Gud til ære.
Amen
Luk.12;22-31 – Søg Guds rige så skal alt andet gives i tilgift
Luk.12;32-34 – Hvor din skat er vil dit hjerte også være
Luk.12;35-48 – Lev livet med øje for Jesu genkomst
Luk.12;49-53 – Jesus vækker splid helt ind i de nære relationer
Luk.12;54-56 – Tyd tidens tegn
Luk.12;57-59 – søg forliget med din modpart
Luk.13;1-5 – Ulykke er det Guds straf?
Luk.13;6-9 – Guds tålmodighed gennem Jesus
Luk.13;10-17 – Gud holder ikke fridag – selv ikke på en helligdag
Luk.13;18-21 – Lignelser: Gudsriget vokser og bliver til glæde
Luk.13;22-30 – Den snævre port: Lev dit liv i Jesus – udøv retfærd
****
Fordybelse, bøn og anfægtelse (Meditatio, oratio, tentatio – Luther)